Stąd między innymi taka ogromna popularność programów typu reality-show, które dotykają strachu, zaskoczenia, niebezpieczeństw, ryzyka. Widzom potrzebne są mocne bodźce. Widzimy więc jak ludzie, żeby przejść jakieś zadanie/wygrać/zdobyć punkty jedzą obrzydliwe rzeczy, skaczą w nieznane, są zamykani w miejscu z którego muszą się wydostać. Widzimy jak mierzą się ze swoimi lękami a poprzez identyfikację z nimi robimy to i my - tyle, że zdalnie… na kanapie. Jedząc i pijąc. 

Horrory, thrillery, gry komputerowe, sporty ekstremalne. Im mocniejsze bodźce, akcje, zdjęcia, filmy tym lepiej się sprzedają, bo tym bardziej trafiają w potrzeby przytępiony naszych mózgów i serc. Outsourcujemy więc przeżywanie emocji gdzieś na zewnątrz, żeby tylko nie mierzyć się z nimi w środku. W sobie. W codziennym życiu. Na tej samej kanapie tyle, że bez filtru filmu, gry, telewizji. 

Jest jeszcze druga strona medalu tłumienia. Spożycie opiatów na świecie sięga rekordowych wskazań. Traktujemy ból, smutek, strach jako coś, co nie powinno mieć miejsca i kiedy tylko się pojawia, to szybko, właściwie to jak najszybciej próbujemy sobie z nim „poradzić”. A ból, dyskomfort, napięcie jest istotnym sygnalizatorem, który ma do przekazania nam całą gamę informacji. 

A my zamiast poczuć to, co trudne sięgamy po leki. Co więcej, często też mierzymy skuteczność lekarza poprzez szybkość efektu ulgi. Sami lekarze też mam wrażenie wpadają w pułapkę przekonania, że ich wartość jako specjalisty zależy od szybko postawionej diagnozy i mierzalnego efektu. A co działa najszybciej? Najczęściej najszybszy efekt dają leki właśnie. Bo „kto ma dziś czas” na kilkutygodniową rehabilitację, na kilkumiesięczną albo nawet letnią terapię, albo o zgrozo na dwa dni wolnego. 

Nie mamy czasu. Ale mamy leki.
Nie mamy miejsca na emocje. Ale mamy miejsce na 6 serię serialu.
Nie mamy umiejętności przeżywania bólu. Ale mamy umiejętność tłumienia. 

Tyle, że to droga donikąd. Tfu. Wróć. To oczywiście jest droga dokądś. Ale ta droga nie prowadzi w żadne dobre miejsce. Choć nęci, kusi, woła i stawia drogowskaz z napisem „Życie bez bólu i trudności - tędy” to nie dajmy się skusić. Uwierzyliśmy, że szczęście to życie bez bólu. A szczęście to umiejętność życia z tym, co naturalnie ma w sobie blaski i cienie, co jest białe i czarne, co jest dobre i złe. Nie próbujmy sztucznie wyrzucić ciemnego, tylko nauczmy się z nim żyć i z niego korzystać. To nie jest łatwe, wiem. Tym bardziej, że cały przemysł reklamowy chce nam wmówić, że do szczęścia brakuje nam już tylko… tego kremu, samochodu, wakacji, kolczyków. I czasem im wierzymy, więc zapożyczamy się i kupujemy coś, co jeśli w ogóle przyniesie ulgę, to chwilową. A potem wrócimy do punktu wyjścia. 

Wczoraj wpadł mi ten cytat w oko. Jakże w punkt. 

Musimy przestać wyciągać ludzi z wody. Zamiast tego pójść do źródła tej rzeki i dowiedzieć się, dlaczego do niej wpadają. - Desmond Tutu

Dobrego ciemnego w ten długi weekend!