Życie nasze jest pełne emocji, więc jeśli nie pozwalamy im wszystkim być zgodnie z przeznaczeniem i je tłumimy, to one magicznie nie znikają. One gdzieś muszą znaleźć przestrzeń do zaistnienia, coś z tą energią trzeba zrobić i wtedy najczęściej robimy jedną z tych (i paru innych) rzeczy:

• zagłuszamy: pijąc, jedząc, pracując po milion godzin, siedząc na fejsie, plącząc się po galeriach handlowych i kupując 4 spodnie, wdajemy się w romanse i stosujemy jeszcze tysiąc innych rzeczy, żeby tylko nie czuć
• tłumimy w ciele: magazynujemy emocje w naszym biednym ciele, które dzielnie wszystko znosi, aż przychodzi moment, że zaczynamy chorować, że napięcie skumulowane w mięśniach jest nie do rozbicia masażami, akupunkturą czy fizjoterapią, ciało daje sygnał "albo skończysz z tym magazynowaniem emocji we mnie albo ja skończę z tobą"
• wybuchamy gniewem: w zupełnie nieoczekiwanych momentach skumulowane emocje szukają ujścia i lądują na dzieci, na pracowników, na przechodniów, na kierowców, na partnerów, kolegów, rodziców...
• obwiniamy: wszystkich za wszystko i wszędzie, byle by tylko nie czuć szybko szukamy winnego gdzieś poza sobą.

Coś się z nami tak porobiło, że uwielbiamy skomplikowane technologicznie cuda komputerowe, telefonowe i jeszcze inne, a skomplikowane emocje już mniej. 
A niezauważane emocje potrafią skomplikować nam życie a przecież życie z emocjami może być proste. Ba! Może być piękne. Warunek jest jeden:

Trzeba dać im miejsce. 
Trzeba je czuć.
Czujesz?

PS No to ruszam właśnie na warsztat między innymi o odczuwaniu emocji czyli Rising Strong™ - Odważnie o porażkach :)