Otóż moi drodzy, tu też mam dla Was odpowiedź. Ha! Więc ją Wam tutaj naklikam :)

Wszyscy gdzieś bliżej lub dalej słyszeliśmy o naszej ssakowej pierwotnej reakcji w obliczu stresu. Do wyboru mamy aż 3 opcje:

1. Fight czyli walczę
2. Flight czyli uciekam
3. Freeze czyli zamieram w bezruchu

Bardzo słuszne adaptacyjne, dające możliwość przetrwania mechanizmy. Zgoda. Tyle, że sensowne w obliczu realnego zagrożenia. Dr Christopher Germer w mistrzowskiej książce „The Mindful Path to Self-Compassion” zwraca uwagę, że teraz z racji wyeliminowania większości realnych zagrożeń: tygrysa, węża czy jak ostatnio powiedziałam na wykładzie w Bydgoszczy dinozaura z naszego codziennego życia, tych stresorów jakby mniej i można by było pomyśleć sobie, że to fajnie, bo i ludzie i tygrysy będą spokojniejsi.

Otóż nie. Bo jak wiemy, przyroda nie lubi próżni. Skoro więc nie ma tych prawdziwych stresorów ani na Brackiej w Krakowie, ani na Marszałkowskiej w Warszawie, ani nawet na Piłsudskiego w Sosnowcu, to co myśmy zrobili? Sami staliśmy się dla siebie takim stresorem.

Czyli jeśli nie mamy realnego wroga przed sobą, to sami się nim dla siebie stajemy. Czyli robimy sobie tak:

1. Zamiast walki - uruchamiamy samokrytykę
2. Zamiast ucieczki - izolujemy się i budujemy dystans wobec świata
3. Zamiast zamierania - z uporem maniaka koncentrujemy się wyłącznie na sobie i myślimy w pętli o tym, co się wydarzyło, dlaczego, po co, co się wydarzyło, dlaczego, po co, co się wydarzyło…

Więc słuchajcie. Tak żyć się nie da. Tak nie można. Tak nie wolno. Przed pułapką wpadania w te trzy schematy tylko uważność nas uratuje. No tylko. 

I dziś też 3 proste kroki:

1. Zatrzymaj się
2. Zauważ
3. Wróć do tu i teraz. 

#staropolskie #mindfulness