Te wszystkie stany emocjonalne miały przeróżne barwy. Od żalu, złości, po rozczarowanie. Ze smutku w radość i ekscytację. Ze stanu spełnianego marzenia po pełnię nadziei na przyszłość. Wdzięczność i spokój z jednej strony, ale też zdruzgotanie i pogubienie z drugiej. Od spokoju do niepokoju. To była podróż z rozgoryczeniem i żałobą. Była też rozkosz, czułość i śmiech. Było wkurzenie, zniecierpliwienie i bezsilność. Był cały cykl - od narodzin po śmierć i od śmierci po narodziny.

To duża sztuka potrafić to wszystko pomieścić w sobie. Pomieścić, ale nie trzymać. Pomieścić i puszczać. To duża sztuka nazywać, uznawać, nie wstydzić, wyrażać. Część z tych umiejętności mi szła dobrze, część bardzo dobrze, a część niedobrze, totalnie słabo i popełniałam podstawowe błędy🤦🏼‍♀️

Ale myślę, że jeszcze większą sztuką jest potrafić je przeżywać z kimś. To jest jakiś poziom wyżej być w relacji, w której ja robię miejsce na emocje drugiej osoby, a ta druga na moje. A to łatwe nie jest, bo bardzo łatwo się w nich pogubić. Bo “winę” za czyjąś złość można przypisać sobie i wpaść w rolę „ofiary” albo obwinianie potraktować jako wspaniały upust dla emocji albo można też zagrać w różnego rodzaju gry psychologiczne, w których, wbrew nazwie, NIKT nie wygrywa. Za to przegrywa relacja.

Czasem wystarczy zrobić miejsce na daną emocję, choć to nas przestrasza. Ona wybrzmi, spełni swoją rolę i odejdzie. Tylko do tego potrzeba świadomości, odwagi i miłości - i to być może jest recepta na udane relacje, choć… według Pana kelnera z wakacyjnej restauracji, który się pochwalił, że jest 30 lat w szczęśliwym małżeństwie, tajemniczym składnikiem ich sukcesu jest… przyjaźń.

Jak dla mnie to wszystko się zgadza: bo miłość, to przyjaźń z domieszką cudu.