Coś dzieje się pomiędzy zachwytem nad własnym ciałem w niemowlęctwie a wczesną dorosłością, co powoduje, że się radykalnie odłączamy od niego. Ze wspaniałego domu staje się ciężarem i wkurzamy się, że nie jest jak inne ciała. Nakładamy na nie listę wymagań. Roszczeń. Oczekiwań. Odcinamy się od swojej seksualności i tego, czego pragnie nasze ciało. Nie reagujemy na wysyłane sygnały. Wkurzamy się kiedy choruje, bo to jest kłopot i niewygoda. Dostrzegamy w nim głównie wady i ułomności. Nienawidzimy swoich… (mamy całą listę).

To niestety dotyczy nie tylko kobiet, ale wszystkich. To trochę jakby mieszkać w domu, którego nie lubimy. Który chcielibyśmy cały czas przebudować. Który jest za mały albo za duży. O który nie chcemy dbać albo dbamy tak przesadnie, że staje się to obsesją. A ciała to nasi przyjaciele, nasze pamiętniki, nasze mapy. To ciało daje wam możliwość czytać ten post. To ciało otula w zimną noc i chłodzi w letni upał. To ciało zapamiętuje wspomnienie traumy, żeby pomoc nam to coś przetrwać. Ciało czuje, widzi, myśli, chodzi, tańczy, leży, oddycha, odżywia, chroni.

Ciało jest bramą pomiędzy czuciem a myśleniem. To ono łączy jedno z drugim. Taki kontakt ze swoim ciałem daje nam wiedzę o sobie a to z kolei prowadzi do wolności. Powrót do ciała, ponowne złączenie to znaczący etap w procesach zdrowienia wielu metodologii terapeutycznych. Najpiękniej mówi o tym Marion Woodman:

Ale jeśli będziesz podróżować wystraczająco daleko, pewnego dnia dostrzeżesz siebie zmierzającą w twoją stronę, żeby cię poznać, i wtedy powiesz: tak.

W lipcu uczymy się wracać do ciała, wskakujcie na www.onmyway.pl.