Więc, kiedy początkiem września złamałam (jak się potem okazało) prawą rękę i nie mogłam nią NIC robić poza obdarzaniem jej czułym spojrzeniem, uświadomiłam sobie ekspresowo, jak mi trudno prosić o pomoc. Wdrukowane w DNA miałam:

• Sama, sama, sama sobie poradzę. 
• Dziękuję, dam radę. 
• Nie, nie trzeba. 
• Poradzę sobie. 

Patrzcie jaka jestem silna, mocna, zaradna. Patrzcie, patrzcie, patrzcie i podziwiajcie. Pffff.

Więc to przymusowe zatrzymanie i sięganie po pomoc, to... masakra to była.

Nie mogłam zawiązać butów, umyć włosów, zapiąć kurtki, pokroić jedzenia, ugotować sobie nic, otworzyć butelki, umyć zębów i pierdyliard innych rzeczy nagle stały się nieosiągalnymi. 

Cóż to była za lekcja pokory. Cierpliwości. Odsłaniania swojej bezradności. Niemocy. 

M-a-s-a-k-r-a. 

I wiadomo... wszystko jest po coś. Wiem. Wiem. Wiem. Sama o tym pisałam wczoraj. Ależ w trakcie to mnie tak wkurzało! (żeby nie powiedzieć dosadniej)

No ale idąc do wniosków... czego się z tego wszystkiego nauczyłam?
a) Nie lubię łamać niczego w swoim ciele. Lubię swoje kości w całości!
b) Trzeba uważać na śliską podłogę. Śliskie nie jest mi bliskie!
c) Od proszenia o pomoc się nie umiera - a nawet od tego energia rozpiera. 

I od 3 lat na warsztatach otwartych i tych dla firm mam na sali niezniszczalne kobiety i niezwyciężonych mężczyzn, którzy na nowo ze mną (jak pokazał wrzesień) uczą się słów:

• Proszę...
• Potrzebuję...
• Przydałby mi się...