Chodzi o to, żeby teraz uczyć się z tym wszystkim żyć. Wracać stopniowo do starego, które nie istnieje. Oswajać powrót do nowego, którego nikt nas nie nauczył. Bo niezależnie od tego ile potrwają działania wojenne, to losy ludzkie na zawsze uległy zmianie. Ich, nasze, wszystkich. Traumy wojenne wymagają cierpliwości w leczeniu. PTSD wymagają poważnego zaopiekowania. Rozdarte rodziny wymagają przeżycia żałoby i adaptacji. Lęk przed śmiercią wymaga oswojenia. A to nie tylko trwa, ale jest i cholernie energochłonne. Dlatego trzeba nam dobrze, zajebiście dobrze zarządzać zasobami.

Teraz czeka nas kolejny etap. Szok i niedowierzanie za nami. Gniew i wkurw za nami. Poczucie niesprawiedliwości za nami. (Choć będą wracać). Niemniej jednak teraz nadchodzi czas łączenia okrutnej nienormalności z rytualną codziennością zwaną roboczo: normalnością. Praca, zakupy, szkoła, dentysta, operacja, awans, przeprowadzka, wyjazd, żwirek dla kota, wkładki do butów, kanapki z jajkiem, inflacja, podatki, ZUSy, gazy. I tak to będzie.

Przez jakiś czas będziemy zawieszeni w czymś przedziwnym. Krainie ulgi, ale takiej nie do końca. Spokoju, ale takiego tylko na chwile. Radości aż nie zobaczymy zdjęć z wojny. Musimy nauczyć się to łączyć, bo inaczej ciała się pochorują, umysły pękną od myśli a serca umrą z bólu. A te ciała, umysły i serca jeszcze się nam i im przydadzą. Nawet bardzo. I właśnie tak możemy sobie pomóc najbardziej. Idąc czule do przodu. Trzymając za ręce tych, którzy nie mają siły iść sami.

Pomagać. Wspierać. Organizować. Ale też pracować. Meblować. Gotować.

Pomieścimy wszystko.