My wciąż możemy cieszyć się ze spokojnego poranka, ciepłej zupy i męskich ramion. Im nie pomoże nasze odcinanie od wdzięczności, radości, spokoju. Bycie wdzięcznym, radosnym, spokojnym nie wyklucza gotowości wsparcia, pomocy, współodczuwania z nimi. Starajmy się pomieścić jedno i drugie. Będziemy bardziej pomocni tu i bardziej tam, mając w sobie spokój, wdzięczność i nadzieję. Wkurw, gniew, złość czy smutek, żal i gniew też zmieścimy.

Przypomnę to, co napisałam wczoraj: jesteśmy odpowiedzialni za energię, którą wnosimy wszędzie ze sobą. Poczucie winy nie może być silnikiem działań. Lepiej jeśli jest nią miłość.

• Jednocześnie można uśmiechać się do najbliższych i wysyłać zasoby, przedmioty, koce i inne na granicę.
• Jednocześnie możecie czuć ulgę, że macie dach na głową i jechać do Przemyśla by pomagać tam na miejscu.
• Jednocześnie możecie czuć radość z dobrego wyniku projektu, który wam wyszedł i wpłacać pieniądze na przeróżne inicjatywy wspierające Ukrainę.
• Jednocześnie możecie wspierać kolegów i koleżanki z Ukrainy i Rosji, którzy sami zagubieni nie wiedzą jak się odnaleźć i modlić się do swojego Boga.
• Jednocześnie możecie tulić swoje dzieci, żeby dać im poczucie spokoju i krzyczeć z rozpaczy i wkurwu.
• Jednocześnie możecie iść oddać krew i powtarzać mantry pokoju.
• Jednocześnie możemy iść pobiegać i w tym bieganiu myśleć, jak możemy pomóc Ukrainkom i Ukraińcom, których mamy w naszym życiu.

Świat chce żebyśmy myśleli dychotomicznie "albo albo" ale człowiek jest pojemny. Pomieści jasne i ciemne. Czarne i białe. Zero i jeden. Jednocześnie można pomieścić bardzo wiele.