To tarcie pomiędzy widzeniem np. naszych rodziców w ich dzieciństwie potrafi zmienić to, jak postrzegamy ich zachowania w stosunku do nas. Ale to dopiero połowa roboty, bo ten duży obrazek to zaproszenie do zanurkowania w siebie i sprawdzenie, jak to się ma do nas. Czyli chłód naszych rodziców może być pochodną tego, czego oni doświadczyli w dzieciństwie, ale choć on nadal boli we wspomnieniach, to lepiej rozumiejąc przyczynę, łatwiej nam pracować ze skutkiem widocznym w naszych relacjach romantycznych czyli np. lękiem przed bliskością.

Niektórzy nie wytrzymują tarcia perspektyw (dużej i szczegółowej) i zostają tylko przy jednej - wtedy boli bardziej. Boli mniej, kiedy honorujemy obydwie. To jak w przykładzie z rodzicami, bo umiejscowienie wszystkich win w nich sprawia, że utykamy. Za duży obrazek rozmywa widzenie i daje poczucie małej sprawczości. Istotne jest jak te odkrycia z dużego obrazka uzupełnią luki małego obrazka i odwrotnie. Jak te nasze wewnętrznie odkryte skarby wpiszą się w duże widzenie. Najważniejsze to być elastycznym i poruszać się po ogółach i szczegółach. Wysoko i nisko. Płytko i głęboko. Tak jak w przyrodzie. Na każdym poziomie jest mnóstwo do odkrycia.

PS Opieram się zmęczona o lampę, bo w tym całym procesie też dobrze jest mieć wsparcie 😉