Zdaję sobie sprawę, że to może brzmieć tak pierdu pierdu, duże, okrągłe, ładne słowa... nawet bardzo ładne od święta ale bardzo brzydkie na co dzień. I tak. Racja. Bo ta śmierć/życie w ciągu tygodnia, w praktyce, w życiu łatwa nie jest. Ta śmierć może dotykać, czegoś, co stało się już naszą tożsamością - a zmiana tak głęboka jest niewygodna, bolesna, trudna. Więc to metaforyczne odrodzenie nam potrzebne może wymagać, żebyśmy np.: 

• pogrzebali ocenianie a powitali życzliwość
• uśmiercili chęć krytykowania wszystkiego, co jest inne, a odrodzili ciekawość
• pozwolili odejść przekonaniu, że mamy jedyną słuszną rację a obudzili myśl, że świat nie jest zero-jedynkowy.

Dlatego też niezależnie od tego, czy i co wyznajecie, w co wierzycie albo nie, jak się nazywa ta religia, której tajemnice zgłębiacie, to życzę nam na ten najbliższy czas:

• uśmiercania części siebie, które nam nie służą
• pielęgnowania nadziei na jasność, która wymaga oczyszczenia
• niezłomnej wiary w dobro, które zwycięża
• odwagi oswajania własnego cienia.

Życzę nam odważnego wewnętrznego ODRODZENIA.