Ostatnie tygodnie były u mnie obfite w emocje. Emocje tu. Emocje tam. Dużo się działo. Działo się i zewnętrznie, zawodowo, i prywatnie. A jak już tutaj na tym profilu, pełnym doskonale niedoskonałych ludzi, dobrze wiemy, że jak się dzieje na zewnątrz to równolegle, wewnętrznie, krok w krok też wre.

Świat daje (na pewno mi, ale pewnie nie jestem jakaś szczególnie w tym wyjątkowa ;)) nam te lekcje, które potrzebujemy odrobić, a nie te, które chcielibyśmy odrobić. Ja niektóre chciałabym już mieć z głowy, takie odrobione z 5+ w dzienniku. Ale okazuje się, że praca wewnętrzne rządzi się swoją mądrością i dynamiką.

Więc cierpliwe odrabiałam po raz kolejny klasyczne wręcz lekcje o lęku przed odrzuceniem, przynależności, poczuciu własnej wartości. Lekcje o uciekaniu i wracaniu. Lekcje o otwieraniu nowego i zamykaniu starego. Lekcje o granicach i ich braku. Lekcje o chorobie i zdrowiu. No i te cholerne lekcje o emocjach, które już mi się wydawało, że mam ogarnięte. Ale nie... jakieś 3+ na razie.

I wstydzę się czasem tego, że wpadam w te pułapki schematów oddalających mnie od marzeń. Wstydzę się tego jako Asia, jako psycholog, jako córka, siostra, przyjaciółka, partnerka. Wstydzę się, że są takie momenty, że zamiast bliskości, wybieram oddalenie. Zamiast zaufania, wybieram lęk. Zamiast spokoju, chaos. Ale potem przychodzi smutek, każe mi usiąść w parku na Żoliborzu i mówi: „Chmura musimy pogadać.”

No i gadam ze smutkiem o radości. A on, cierpliwie zatrzymując zadaje pytanie za pytaniem. Wtem zupełnie niepostrzeżenie powoli z dezintegracji ostatnich tygodni wyłania się integracja. Po raz kolejny. Klasycznie. Jak w podręczniku.

Lekcja nr 638292
Temat: Musimy się rozłożyć, żeby się na nowo złożyć.
Odrobiona.
Siadaj 5+