A teraz są w moim życiu Tajga i Ngaru. Są takie uczucia, których nie znasz, bo nie możesz, dopóki nie staną się rzeczywistością. Podobno tak jest z dziećmi. Wiele osób mówi mi, że to miłość o której nie wiedzieli, że w nich istnieje. Że dopiero jak się pojawia dziecko pojawia się ta miłość. Wierzę. Brzmi przepięknie. To znam tylko z opowieści. Ale z doświadczenia wiem, czym jest miłość do psa i psa do człowieka. Obydwa te psiaki, choć właściwie dzieli je wszystko, kocham sercem całym mym. Ja w ogóle mam wrażenie, że mi się pojawiła dodatkowa komora w sercu specjalnie na miłość do nich. Z ich perspektywy ta komora to lodówka wypełniona kiełbasą i bułkami, ale z mojej to komora cierpliwości, czułości, otwartości, gotowości, oddania i zaufania. 

Nic tak nie koi łez, jak ich czułe futro.
Nic tak nie tuli w zimę, jak te ciepłe brzuszki. 
Nic tak nie cieszy, jak radość powrotów i nos wystający zza drzwi.
Nic tak nie martwi, jak osłabione ciałka walczące z babeszjozą.
Nic tak nie generuje siły, jak szybka podróż do weterynarza w środku nocy, bo poraniony przełyk wywołuje wycie na cały blok. 
Nic tak nie wprawia w tęsknotę, jak rozstania i wyjazdy. 
Nic tak nie wkurza jak sierść psa wszędzie w mieszkaniu ;)

Nic nie jest takie, jak miłość do psa i psa do człowieka. I dobrze, że nic takie nie jest, bo to jest wyjątkowe. 

Maurycy dzięki za te wspólne kreatury
Agnieszka dzięki za Tajgę 
Sandra thank you for Ngaru