Ten wewnętrzny konflikt nasila się, kiedy wreszcie dojdzie do naszej świadomości, że czujemy do naszych rodziców o coś złość, że o coś mamy żal, że coś jest nam trudno wybaczyć. To cholernie ważny i trudny moment na drodze wewnętrznego rozwoju i... to prawie zawsze krok milowy na przód.

Jakie są etapy tej pracy?

Krok 1. No najpierw to w ogóle musimy dopuścić do siebie myśl, że mamy do nich o coś żal albo złość albo gniew albo uczucie bycia skrzywdzonym. Potrzeba nam odwagi, żeby dać sobie wewnętrzną zgodę na myśl: „Tak nie powinni byli zrobić. To nie było dla mnie najlepsze. To mnie bolało.” Często temu momentowi uświadomienia towarzyszy uczucie żałoby, po czymś co teraz w dorosłości wiemy, że mogło być inne, gdyby oni byli inni. Wikłamy się wówczas w myśli: Ah… gdyby tato okazywał mi więcej czułości, to… gdyby mama nie kreowała wizerunku miłości jako umartwiania się, to… gdyby wtedy ochronili mnie przed, to teraz…, gdyby nie bali się oceny innych, to… itd. Niedobrze jest się nam zatrzymać na tym etapie, bo to tylko może potęgować uczucie krzywdy i przytrzymuje nas w perspektywie ofiary. Trzeba iść dalej. 

Krok 2. Po uświadomieniu przychodzi drugi etap, czyli wyrażenia tego, co odkryliśmy. Wyrażenie w rozmowie z nimi ale nie tylko, bo czasem nie możemy już z nimi porozmawiać albo nie ma na to przestrzeni czy woli. Wtedy z pomocą przychodzą nam inne formy wyrażania: w terapii, w modlitwie, w medytacji, w tańcu, w pisaniu, w rysowaniu, w śpiewaniu, w krzyczeniu itd. 

Krok 3. A na koniec przychodzi trzeci etap - wybaczenia rodzicom i sobie samym. Dla wielu najtrudniejszy. Dla wielu nie do przejścia, więc dzielą go na mniejsze kroki a czasem odwlekają aż przyjdzie właściwy moment prawdziwej gotowości. Tego nie da się przyspieszyć. To musi dojrzeć. 

Te kroki czasem trwają rok a czasem 10 lat. Każdy ma swoją dynamikę tej drogi i swoje jej tempo. Efektem tej pracy jest akceptacja przeszłości z pochowaniem nadziei na lepszą jej wersję. Bo choć brzmi to absurdalnie, to często zdarza się nam mieć nadzieję, że przeszłość da się zmienić. Nie da. To, co można z nią zrobić, to zacząć patrzeć na nią inaczej i dopiero to przynosi ukojenie. To taki moment cudu, o którym pisze Marianne Williamson: 

Cudem nie jest zmiana sytuacji, cudem jest popatrzenie na tę samą sytuację inaczej.

PS Rodzicom nikt nie daje instrukcji obsługi i choć czasem trudno w to uwierzyć, to każdy rodzic robił najlepiej jak potrafił. Lepiej nie umiał.