10 października obchodzimy Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego. Coraz więcej w nas świadomości dotyczącej zdrowia fizycznego. Dbamy o ruch, dietę, sen. To naprawdę dobrze. Ale podbijam stawkę. Kolejny poziom to dbanie o zdrowie psychiczne. O naszą duszę, głowę i serce. O to, co w środku. O to, co stanowi o naszej równowadze i sprawności emocjonalnej.

O tym się mówi mniej i jeszcze wciąż włączając w to wstyd. A kto z Was się wstydzi, że idzie do dentysty albo laryngologa, albo ortopedy?
A kto się wstydzi, że chodzi na terapie? Coaching? Warsztaty? Kto ukrywa przed bliskimi, że sięgnął po pomoc? I to często robimy to dopiero jak już coś się rozwali.

A profilaktyka? Czyli zanim będzie ciężko? To też ważne. Bardzo. Bardzo. Ja i moje koleżanki oraz koledzy mamy teraz bardzo dużo pracy. Zapowiada się jej jeszcze więcej. Niestety, bo chciałabym mieć jej mniej. Chciałabym, żebyśmy jako jednostki, rodziny, zespoły, firmy, społeczności i państwa dbali o to wcześniej.

To tak jak z zębami, przeziębieniem, zwichniętym kolanem - lepiej żyć tak, żeby to się nie zdarzyło, ale kiedy już się zdarzy to ważne mieć przygotowane ciało tak, żeby sprawniej zdrowiało. Identycznie ze zdrowiem psychicznym.

I nie trzeba mieć milionów monet, żeby kupić pastę i myć zęby, żeby dbać o odporność, żeby dbać o elastyczność ścięgien, powięzi i mięśni. Nie trzeba milionów monet, żeby każdego jednego dnia wypisać 3 rzeczy za które MIMO WSZYSTKO możemy być wdzięczni i wdzięczne. Bzdura? Jednorazowo, to faktycznie nic nie zmieni (jak mycie zębów, zjedzenie brokułu czy zrobienie przysiadu), ale powtórzone 365 razy… potęga.

Bo wiecie… jest wyjście, zanim uwierzymy, że go nie ma.