Są takie dni, kiedy mam uczucie, że rzeczywistość mnie przytłacza, że całym swym ciężarem kładzie się na mnie i mówi: Nie wstaniesz. To momenty, w których moje prywatne, wewnętrzne walki każą mi sięgać po ostatnie rezerwy energii. To też sytuacje, w których historie osób, z którymi pracuję zostawiają mnie z pytaniem: jak to może się ludziom przytrafiać? To też chwile zatrzymania nad sytuacją w Polsce, w których na wielu poziomach pytam: jak do cholery znaleźliśmy się w tym miejscu społecznie, intelektualnie i emocjonalnie? Jak?! A do tego zza zakrętu wkrada się sytuacja na świecie. Przyroda, dyskryminacja, uchodźcy, politycy. 

Kiedy więc tyle różności się we mnie uzbiera, to odpadam. Wymiękam. Mam wtedy uczucie, że to jednak równia pochyła, że coś przeoczyliśmy. Że coś poszło i dalej idzie nie tak. Że ja już jednak nie daje rady i że nic się nie zmieni. Że procentowy udział życia w cyklu życia i śmierci, zmalał. 

I właśnie w tych momentach przypominam sobie wykład Marianne Williamson, którą na jednej z konferencji ktoś zapytał: Jak mam mieć siłę, żeby pomagać sobie i innym, kiedy tyle dzieje się zła i jedyne, co mam ochotę zrobić, to usiąść i płakać? 

Marianne odpowiedziała:

Dzień ma dużo godzin. Zdążysz się wypłakać i zdążysz pomagać. 

Więc wczoraj miałam dzień kumulacji, płakania, zmęczenia i wątpliwości. Dzisiaj mam dzień pracowania. Jadę do Zakopanego na kolejne warsztaty o budowaniu wewnętrznej odwagi i siły osadzonej w miłości do siebie i innych. Bo kurde mol jednak to jest jedyna słuszna kolejność: najpierw trzeba zaleczyć te wewnętrzne rany a dopiero potem zaleczą się te zewnętrzne. I będziemy mieć niebo :) Proste? ;)