Wiele opowieści o porażkach świadomie lub nie, ma w wersji publicznej wycięty środek. Pomijany jest ten czas najtrudniejszy. Najciemniejszy. Najgorszy. A to tam właśnie dzieje się najwięcej. To tam stykamy się ze śmiercią jakiejś części nas, z żałobą po stracie idealnej tożsamości, smutkiem zostawienia tego, co miało trwać. I to tam właśnie kształtuje się i najbardziej potrzebna jest odwaga. 

Bo właśnie odwagą nazywam opowiedzenie o tym:

• jak w tych najgorszych momentach po powrocie z pracy ona siedziała w osiedlowym garażu w samochodzie i płakała, żeby dzieci nie widziały jej łez
• jak w ciemnym lesie biegając on może wreszcie, kiedy nikt nie widzi, pozwolić sobie na łzy samotności, strachu i porzucenia
• jak idąc na każde spotkanie zarządu pod idealnym makijażem chowała ściśnięty do bólu żołądek, w którym próbowała schować całą niepewność
• jak zwinięta w kłębek leżała pod prysznicem błagając wodę, aby zmyła niemożliwy do zmycia ból, niepewność i lęk
• jak bał się całymi dniami, że po rozstaniu odrzuci go rodzina i zostawią przyjaciele, więc trwał w tej relacji miesiącami
• jak nie wiedział, czym się skończy pójście ojca na odwyk i jak sobie bez niego poradzą
• jak bała się wracać do domu, bo zachowania męża były tak nieprzewidywalne, że bycie z nim przypominało chodzenie po polu minowym. 

Schowani. Spłakani. Samotni. Przestraszeni. Zagubieni. Niepewni. Tak wyglądamy w tym czasie pomiędzy: stało się źle ale już jest dobrze. Nie wszyscy mamy odwagę o tym mówić, ale wszyscy potrzebujemy odwagi, żeby to przeżyć.