„Being humble”, bo to o to chodzi, w świecie rozwoju osobistego to temat rzeka… a powinien być temat ocean. 

Myślę w sumie, że w każdym zawodzie, w którym coś się przekazuje innym, albo czegoś innych uczy, albo innym się pomaga, można z łatwością dwulatka wpaść w pułapkę samozajebistości w stylu: Ja mam coś czego nie macie wy i ja wam to dam, wy biedni. Powodów takiego stanu rzeczy jest pewnie wiele. I strasznie mi się już spać chce i nie dam rady pomyśleć z Wami, co to za powody ale… dziś jestem po warsztatach z osobą, która z powodzeniem mogłaby nosić nos zadarty wysoko a tego nie robiła. Co więcej brak zadartego nosa, ego i co tam jeszcze sprawił, że więcej się nauczyłam, więcej zrozumiałam, więcej chłonęłam. Czułam się we wspólnej podróży. 

To identycznie jak z profesorem Kępińskim - legendą psychiatrii. Jeden z jego pacjentów powiedział o nim tak:

„Był równorzędnym partnerem tych „podróży w głąb mojej duszy”. Ja czułem się jego przewodnikiem, bo to było moje wnętrze, nie jego. Poruszaliśmy się, jak gdyby to była wyprawa grotołazów do niezbadanego, podziemnego labiryntu. Ja szedłem pierwszy i mówiłem, co widzę. Jednocześnie czułem się asekurowany przez postępującego za mną krok za krokiem profesora.”.