Jak większość mojego pokolenia chodziłam do szkoły, w której żeby coś powiedzieć, musiałam się zgłosić i co więcej musiała mi być wydana zgoda na ten akt wyrażenia. To pewnie zbudowało we mnie mistrzowską umiejętność:

• czekania aż ktoś skończy mówić, żebym powiedzieć mogła ja
• rozpoczynania wypowiedzi od: przepraszam, chciałam coś powiedzieć
• sprężania się w wypowiedzi, żeby nikomu nie zabrać milimetra tleno-przestrzeni i czasu.

I jakże zabawnym zrządzeniem losu, po takiej musztrze, w dorosłości żyję z głosu. Z czucia. Z wniosków. Z opinii. Ze słuchania i mówienia. Przekonanie o tym, że właściwie nie mam nic do powiedzenia, musiałam wywalić do kosza i uwierzyć, że mam.
 
Gdybym potrafiła śpiewać, to byłabym jak Alicia Keys albo Tina Turner, które wyrażają dźwiękiem i siebie, i świat, ale nie potrafię tak śpiewać. Potrafię za to słowa. Słowa pisane, mówione i śpiewane też (tylko te czytam ;)) - te umiem. A, że wiadomo... słowo staje się ciałem i mieszka w naszych sercach... Wiec wczoraj było o czynieniu różnicy a dziś będzie o słowach.
 
Rzucam nam wyzwanie, czyli niech każdy z nas w ciągu następnych 24h użyje po jednym razie:

• kocham cię
• przepraszam
• dziękuję
• wybacz.

Wtajemniczeni zobaczą w tym prastarą hawajską praktykę pojednania i wybaczania. Niewtajemniczeni zobaczą słowa mocy. Tak czy siak - idźcie się wyrażać!
 
PS A ja dziś nagrywałam podcast, który ujrzy światło dzienne już za 3 tygodnie. Oh co to była za rozmowa! ;)