Stratę szansy na normalną rozmowę.
Stratę spokoju po niewygodnych pytaniach.
Stratę po tym, czego nie powiedzieliśmy, czy też powiedzieliśmy za bardzo.
Stratę po tym, czego nie zrobimy i stratę po tym, co już zostało zrobione.

To ta noc, która uciera nos staremu przymykając drzwi w nadziei na nowe. To ta noc kiedy rodzi się nadzieja na nowe ciało. Nową relację. Nowy rok. Nową myśl.

Bo dziś to noc, która chwile trudne zamienia w wydech. A wdech budzi nadzieję na nową miłość. Miłość do siebie. Do swojego życia. Do tego co było. I tego co będzie. Ale głównie to ta noc na miłość do tego, co teraz. Bo co by nie było i co nie będzie, to dziś mamy dziś. I ta noc tuż po świętach jest właśnie o dziś. O tym co teraz. Co z nas zostało po świętach.

Może serce zostało pięknie utulone wspólnym byciem. Może poszarpane odległością. Może jesteśmy pulsującym źródłem marzeń, a może właśnie wyschniętym strumykiem pragnień nie do spełnienia. Może chowamy właśnie nadzieję po starym albo budujemy całkiem nowe. Może właśnie ktoś dowiedział się o ciąży. Może o śmierci. Może o ślubie. Może o rozstaniu. Może o zdrowej diagnozie, a może właśnie o podpisie choroby na wieki. Może ktoś kogoś przeprosił albo obraził na zawsze.

Nie wiem, w jakim stanie są wasze serca po świętach, ale jakkolwiek szczęśliwe czy smutne, ukojone czy zrozpaczone, otwarte czy szczelnie od teraz zamknięte, to tu i teraz je do swego serca je tulę, bo dziś... bo dziś jest TA noc po świętach. Noc miłości po przejściach.