Zaufanie rozbija on na takie składowe:

1. poczucie odpowiedzialności - czyli potrafimy przyznać się do własnych błędów i za nie siebie samych przeprosić
2. gotowość dotrzymywania tajemnic - nie zdradzamy naszych własnych tajemnic, jeśli czujemy, że nie jesteśmy na nie gotowi
3. wiarygodność i rzetelność - co sobie obiecamy, to zrobimy
4. umiejętność stawiania granic - wiemy, gdzie je mamy i je szanujemy, nie naginamy, nie usuwamy, nie przesuwamy
5. hojność interpretacji - robię założenie, że działam z najlepszych intencji, pobudek
6. brak oceny - nie oceniam siebie za to, że potrzebuję pomocy albo się przed kimś otworzyłam
7. spójność - stawiam odwagę przed komfortem.

Uhhh! Niezła lista... co nie?

No i tak sobie myślę, że wielokrotnie upadałam przy punktach 2,3,4,6 i 7, szczególnie kiedy chorowałam na bulimię. Ta choroba odzierała mnie z możliwości zaufania sobie, z możliwości polegania na sobie, na swoim własnym słowie. Ciało przestawało być moje i stawało się narzędziem jakiejś innej potężnej siły, którą dowodziła głowa. To jest tak, że tracisz głowę, tracisz ciało, a w konsekwencji tracisz siebie. Proces leczenia bulimii to złożona materia ale jednym z jej elementów jest powrót do ciała i zaufanie mu na nowo. 

I mam taką prywatną hipotezę/obserwację już z części zawodowej mojego życia, że im mniej ufamy sobie samym, to tym bardziej musimy szukać tego zaufania w innych, a to sprawia, że wikłamy się w różne toksyczne relacje, niesłużące nam przekonania i niekoniecznie zdrowe dla nas grupy. Czyli znowu (bo to cholerstwo rozwojowe zawsze zaczyna się od nas samych ;) krok pierwszy, to zbudowanie zaufania do siebie samych. Dopiero na tym gruncie budowanie zaufania do innych i do świata daje znacznie, znacznie lepsze owoce.