Po opublikowaniu mojego wywiadu przeprowadzonego przez Joanna Rubin dla Kobieta.Onet.pl dostałam całą masę pięknych wiadomości, jakie to odważne i piękne tak mówić szczerą do bólu prawdę, o takich trudnych przejściach. Część tych wiadomości miała w sobie jeszcze zdania, które mniej więcej miały taki wydźwięk: 

"Jak pięknie wygrałaś tę walkę z trudnościami w życiu!"

I to właśnie o tym chciałam dwa słowa. 

Bardzo bym chciała, jeśli w ogóle Was interesuje moja historia, żebyście patrzyli na nią jak na: zamknięty ale jednak nie zamknięty rozdział. Chodzi mi to, że ta historia nie przebiega tak:

1. choroba
2. walka
3. zwycięstwo
4. happy end.

To nie jest tak, że było ciężko ale wyszłam z tego i teraz jest mega-czadowo-wypierdziście-same-łąki-i-maki-śpiew-słońce-i-las. 

To prawda, że zmierzyłam się z ciemnością i już nie jestem chora. To prawda, że prawdopodobnie wymknęłam się śmierci z rąk, że moja wola życia była większa. To prawda, że musiałam wykazać się ogromem wytrwałości, ogromem nadziei i chęci wyzdrowienia. To wszystko prawda. 

Ale to nie z tego jestem dumna najbardziej. Najbardziej jestem dumna z tego, że w toku tego wszystkiego zrozumiałam, że życie ma swoje ciemne oblicza, trudności, wyzwania i to jest NATURALNA jego część. I teraz już wiem, że nie chodzi o to, że coś pewnie ze mną nie tak, bo czuję smutek, ból, lęk - a powinno być wesoło, radośnie i szczęśliwie 24/7. 

Ani ze mną nie jest coś nie tak ani nawet z życiem nie jest nic nie tak, że takie jest. Ono takie ma być. Łatwe i trudne, proste i skomplikowane, płytkie i głębokie. 

"Nawet po wygranej" z tymi trzema chorobami życie nadal momentami jest cholernie trudne, bolesne, przerażające i stawiające wyzwania przede mną, dokładnie tak jak wtedy, kiedy ważyłam 39 kg. Z tą tylko różnicą, że teraz wiem, że:

• taka tego życia natura i już
• potrafię na różne te momenty jakoś o siebie zadbać a nie od siebie wymagać.

Bo życie nie zmieniło swojej dynamiki od czasu choroby na przestrzeni mojego życia. Ba! Ono nawet od pierdyliarda lat jest takie samo - dzień i noc, jasne i ciemne, łatwe i trudne. 

Więc ta moja historia raczej wygląda tak:

1. choroba
2. walka
3. zwycięstwo
4. inna choroba
5. inna walka
6. inne zwycięstwo
7. jeszcze inna choroba
8. jeszcze inna walka
9. jeszcze inne zwycięstwo
10. i tak wielokrotnie...

Lubię myśleć o swoim życiu, jak o codziennym wstawaniu i upadaniu a nie jako o jednej wygranej.

Update: Mój krytyk wewnętrzny mówi, że nie wyraziłam się jasno. Ale wierzę, że gada tak tylko dlatego, że ciemno za oknem. Wy na pewno zrozumiecie, co miałam na myśli. 

Ot. Dobranoc.