Dobra. Wiem. Wartości. Ważne. Robię. Pytam. Są. Ale... Choć racjonalnie rozumiałam to długo nie czułam dlaczego aż takie są ważne.

Już wiem. Już rozumiem. Już czuję. Już od jakiegoś czasu. Ufff.

Pomagają, kiedy nie wiemy jak się zachować, co wybrać, jak odpowiedzieć, jaką decyzję podjąć, co powiedzieć, odmówić czy się zgodzić.

I wszystko fajnie tylko wiedząc to, czasem wkurzam się, że jedną z moich jest ODWAGA.

Pffff... bo np. dziś w (cudooooownej) strefie ciszy w pociągu mój współtowarzysz rozmawiał namiętnie z kolegą obok siedzącym a potem przez telefon jeszcze równie intensywnie i głośno.

I mój wewnętrzny monolog wyglądał mniej więcej tak:
"Nie, no spoko przecież nie jest aż tak głośno. Wytrzymam. Luz. Oj tam nie będę zwracać uwagi aż nie będzie tak naprawdę głośno. Wtedy zwrócę. A może mu się przykro zrobi. Może to coś ważnego i musi. No zdarza się. Nie chcę wyjść na królową ciszy, bo przecież to takie ważne, żeby zupełnie obcy ktoś i jego kolega mnie lubili".

No i niestety oprócz tego soczystego monologu wewnętrznego przypomniałam sobie o tej odwadze całej i wartościach, i życiu zgodnym z nimi.

Zastanowiłam się, czy wyżej jest dla mnie w hierarchii wartości "bycie lubianą" czy odwaga. No więc...

Zwróciłam temu panu uwagę, w jakim wagonie jesteśmy i jakie tu panują zasady.

Uffff i żyję. I nawet się nie obraził.

PS A dla wtajemniczonych w model The Daring Way™, to sekcja tanich miejsc się kłania.