W procesach przemiany, takiej psychologicznej potrzebna jest „sobota” jak nie wiem co. Sobota to czas po końcu czegoś a przed początkiem czegoś innego. To czas refleksji nad starym i pielęgnowania nadziei na nowe. To najtrudniejszy czas w zmianie. Bo już straciliśmy z oczu ląd ale nowego jeszcze nie widać. W lotnictwie istnieje taki stan określany jako „the point of no return” - czyli punkt po którym już nie można zawrócić. I teraz w takim jesteśmy.

Tę sobotę to mamy od kilku dobrych tygodni. Bo od (kto to w ogóle jeszcze pamięta ile my w tych domach jesteśmy?!), wiemy, że stary porządek świata zniknął, ale totalnie nie wiemy i chyba nikt nie wie, jak będzie wyglądać nowy. Jesteśmy moi mili państwo przy sobocie. Wiecznej sobocie… ale ona taka ważna. Taka ważna! Ważna jak woda i jak tlen i... jak dźwięk rury wydechowej przerobionego na gaz BMW czy miejsce w rzędzie od okna w samolocie. Dobra, zostańmy przy tlenie i wodzie.

Ona, ta sobota, jest drogą prowadzącą do niedzieli. To w sobotę się zmieniamy. W sobotę łączymy śmierć z narodzinami. W sobotę tracimy wiarę i ją odzyskujemy.
Ona jest niezbędna do odrodzenia. Do rewolucji. Ona jest potrzebna mega, bardzo, giga i to ona jest też najtrudniejsza. Cholernie trudna. I czasem się ciągnie i trwa i trwa. I z tych właśnie powodów główną rolę w sobotę gra wiara i nadzieja a może nawet i miłość w sumie też. One trzy są światłem rozświetlającym mroki piątku i zapowiadające świt niedzieli. I tego moim mili najmilsi, nie wolno nam NIGDY stracić. Ognia! Ani ognia w oczach ani ognia w sercu.

I tego nam życzę. Ognia.