Prawdziwe pytanie do wszystkich cierpiących brzmi: <<Czy chcemy być tymi, których to doświadczenie wzmacnia?>>. Osiągnięcie równowagi między pozwoleniem sobie na cierpienie a dokonaniem jednoczesnego postanowienia, że się przetrwa trudne doświadczenie, jest psychologiczną sztuką; móc powiedzieć sobie: <<Wiem, że to okropny czas, ale jestem zdeterminowany odnaleźć jego znaczenie. Jestem zdeterminowany, by się otworzyć na przeznaczone mi w tym doświadczeniu lekcje>>. A każda taka lekcja zawsze w jakiś sposób zwiększa naszą zdolność kochania.”

Tak pisze Marianne Williamson w książce „Do szczęście przez łzy”. Tego nam życzę najbardziej. Upartego, nieznośnie niekończącego się dążenia do szukania znaczenia we wszystkich doświadczeniach. Życzę sobie i Wam odrodzenia nieśmiertelnej nadziei w śmiertelnych nas.