Następnie, ponosząc koszty, integruje je w sobie, co owocuje metaforyczną śmiercią dziewczynki i narodzinami kobiety. To stare „ja” już nie wystarcza, a nowe nie mieści się w starych ramach, więc kruszeje konstrukcja, kruszeje jej tożsamość.

Baby na nowo uczy się tego, kim jest — choć w moim mniemaniu po prostu odkrywa to, kim zawsze była. Oswaja kobiecość, ale nie w relacji z matką, tylko z innymi kobietami. Doświadcza momentów uniesienia w tańcu, w którym zmysłowość jest naturalnym elementem. Walczy o to, co uznaje za słuszne, choć płaci za to utratą zaufania ojca. 

Oglądałam ten film tysiące razy przekonana, że kocham go za taniec, ale teraz wiem, że kochałam go za o wiele więcej rzeczy. Za portret dorastającej damy z dobrego domu, którą nęci coś, co wykracza poza jej świat. Za to, jaką ważną rolę taniec, także ważny bohater filmu, odegrał w jej rozwoju i relacjach. Obudził uśpione jej części, katalizując dokonującą się transformację. Taniec przeprowadził ją przez śmierć tego, kim świat chciał, żeby była, w stronę życia takiego, jakiego ona sama chciała.

Ja również przez wiele lat wyrażałam się w tańcu, ale z czasem ta część mnie została zagłuszona, a w końcu zamknięta. Do tego stopnia, że zarówno ciało, jak i ruch stały się dla mnie znienawidzonymi elementem mnie i mojego życia. Historia opowiedziana w „Dirty Dancing” przypomina mi, że taniec to język wyrażania się i że może prowadzić do wielu odkryć. Dzięki temu filmowi zaczęła kiełkować we mnie myśl, że ciało nie zagraża, a wręcz przeciwnie — jest cudowną, wspaniałą i potrzebną częścią nas, przy pomocy której możemy ze światem rozmawiać…”

To wycinek z mojej książki. Całość znajdziecie w „To nawet lepiej” Wydawnictwo AGORA