Teraz już na imieninach tego ludziom nie robię :) Ale jak jest okazja potańczyć, to jestem pierwsza. Trenowałam długo taniec towarzyski i go kochałam, ale z perspektywy lat zrozumiałam, że on pozostawia mało przestrzeni na luz, wolność, swobodę. A okazuje się, że ja właśnie tego w tańcu potrzebuje. Co więcej, to ciało ze mną tańczy, a nie ja z nim. Ono mi mówi, co zrobić. To przyjemne uczucie być prowadzoną z zaufaniem do własnego ciała. Bo to zabrały mi na wiele lat zaburzenia odżywiania, ufność ciału. 

Jeśli więc ktoś z Was lub Waszych bliskich jest uwikłany w te choroby, jedną z dróg wyjścia może być taniec/ruch terapeutyczny. Kto by pomyślał, że taniec ma takie moce. Otóż ma i swoją drogą jest nawet o tym książka „Dancing in the streets” - o tym co robi z nami taniec i dlaczego jest naczyniem dla radości. 

A radość to zdrowie. Więc zamiast „żyli długo i szczęśliwie” powinno być „tańczyli długo i szczęśliwie”.