Zauważyłam pewien wyraźny trend: mówienie o sobie i niepytanie drugiej strony, jak się ma czy co u niej słychać. Jesteśmy często tak skupieni na tym, co u nas, że zapełniamy przestrzeń sobą nie, dopuszczając do głosu drugiej strony. Nie robimy miejsca na ciekawość i chęć poznania tego, co na drugim brzegu. I oczywiście w tym nie ma nic złego, jeśli istnieje równowaga przestrzeni dla drugiej strony a często właśnie tego brak.