Są takie wątki wspólne, które przynosicie w opowieściach z dorosłości. Jeden z nich brzmi tak: kiedy jest źle, to przynajmniej czuję spokój, bo już wiem, co złego się stało. Bo gdy czuję, że jest dobrze i szczęśliwie, to martwię się o nieszczęście. A kiedy coś się sypie, to przychodzi ulga… ufff czyli to jest to złe, które antycypowałam, więc już mogę odetchnąć. Innymi słowy czujemy spokój w trudnościach, bo przynajmniej już widzimy, czego się baliśmy, a jak „wiemy”… lepszy znany wróg niż nowy przyjaciel. Brzmi trochę paradoksalnie, ale nasze schematy bycia bywają paradoksalne. Schematy, skrypty, nawyki - jak zwał, tak zwał - są efektem naszych poprzednich doświadczeń, wyuczonych zestawów zachowań, które bardzo nam kiedyś pomagały.

Np. DDA mają taką umiejętność rozwiniętą w domach rodzinnych z osobami uzależnionymi od alkoholu, że są w czujności, że coś się zaraz stanie, że coś zaraz się wysypie, że zaraz coś złego będzie miało miejsce i dopiero odetchną. Znajdą ukojenie, kiedy znajdą pijanego rodzica albo położną pijanego opiekuna do łóżka. Czyli przyczajka, nasłuchiwanie, zgadywanie, czy będzie awantura czy nie i po awanturze wreszcie spokój.

Taki schemat był pomocny wtedy, ale nie jest już pomocny teraz w dorosłości, kiedy żyjemy z kimś innym. Nie tylko nie jest pomocny, ale jest bardzo utrudniający życie i relacje.

Wyzwolenie ze schematu przynoszą dwie rzeczy: świadomość i decyzja o zmianie. Ale droga nie jest łatwa, z góry uprzedzam. Trwa, bo nawyk latami zbudowany jest silny jak jasna cholera. Tamten nawyk dawał nam przetrwanie i za to jesteśmy mu wdzięczni i wdzięczne, a zbudowanie nowego trwa. Trwa zbudowanie zaufania do siebie i nowej reakcji. Trwa oduczanie. Trwa przebudowa przekonań. Jednak nagroda na koniec jest słodka. Bo wolność jest słodka. Wolność naszej reakcji. Święta przestrzeń między bodźcem a reakcją. Święta przestrzeń, w której padają święte słowa: chcę inaczej.