Miłość do siebie samej. Zaufanie do siebie. Gotowość do bycia wyraźniejszą. Odwaga swojej kobiecości. Otwartość na nowe. No i ta miłość zewnętrzna, która mam wrażenie jest pochodną miłości wewnętrznej. Pokochanie siebie (jestem w trakcie, proces trwa, idzie różnie) było dla mnie pierwszym krokiem w kierunku wpuszczenia miłości, która przychodzi z zewnątrz. Ileż to ja sesji terapii poświęciłam na budowanie akceptacji siebie, odkrywania siebie, oswajania brzydkich kawałków i uznawania tych pięknych. Ile łez wylanych nad przyćmioną szarą, cichą, skromną kobiecością. Tyko ja i kochana Pani Paulina wiemy.

Droga oswajania tego terytorium nadal trwa. Z perspektywy czasu wiem, że miała ona kilka kluczowych punktów:

1. Rozbrojenia okrutnych przekonań na temat kobiecości.
2. Zbudowanie własnej nowej jej definicji.
3. Oswojenie męskości i przekonań z nią związanych.
4. Uznanie swoich potrzeb za ważne, usłyszenie ich i stopniowe ich wyrażanie.
5. Oswojenie siły płynącej z bycia kobietą i kobiecą.
6. Połączenie dwóch sił: że jestem wystarczająca i jednocześnie ciągle mogę wzrastać (niestety nie ponad fizyczne 162cm, ale moja dusza z pewnością ma już co najmniej jakieś 170cm).

Wiem, że pewnie jeszcze takich lekcji i przełomów przede mną. To, co pomaga mi na tej drodze dezintegracji i integracji, to historie innych kobiet. Najczęściej starszych ode mnie, które dzielą się swoimi przełomami. Kobieca melodia utkana z nut wspomnień jest pieśnią, która prowadzi kolejne pokolenie kobiet. A mam wrażenie, że ta zbliżająca się do nas, będzie o wolności i siostrzanej sile.

Marta Pożarlik - jesteś matką chrzestną mojej sukienkowatości!