Po drugie primo. Jeśli nie mamy realnego zagrożenia z zewnątrz np. w postaci wojny, to czujemy się nieswojo z własną wewnętrzną wojną ale zamiast zająć się nią właśnie, to wolimy szukać wojny na zewnątrz. Szukamy więc byle wojny gdzie popadnie. A popada na to, co jest inne, odmienne, różne. No i bam... wszystko się łączy.

Po trzecie primo. Kiedy mamy uaktywniony lęk przed odmiennością, zagnieżdża on swoją dupkę w naszym sercu i maluje ściany na czarno. Najczęściej nie jest tam sam, bo ma przy sobie kompana, którego nazywa przyczyną wszelkiego zła. A to przyczyną inflacji, a to zwyrodnienia, a to huraganu, a to oddalenia od jedynych słusznych wartości rodzinnych. Powód można wybrać dowolnie, czego ten wróg jest przyczyną. Ważne, że należy się pozbyć tej przyczyny wszelkiego zła jak najszybciej i wtedy lęk sobie pójdzie. Co nie jest prawdą, bo on nigdzie i nigdy nie pójdzie, bo jest z nami od sammmmmmego początku ale iluzoryczna nadzieja ukojenia lęku prowadzi do aktów przemocy.

Przemocy w szkole.
Przemocy w domu.
Przemocy w kościele.
Przemocy na ulicach.
Przemocy w krajach, państwach, światach.
Przemocy w sercu o ile jeszcze jakieś zostało.

Agresja jest wpisana w ten świat. Była. Jest. Będzie. To żadne odkrycie. Odkryciem może być to, że z lękiem, frustracją, agresją, gniewem, żalem można pracować inaczej. Nie kajdankami.

Nie wiem, co więcej mogę dzisiaj. Dziś mogę słowem. Jutro może będę mogła bardziej czynem. Moje serce koi myśl, że im większa agresja, to tym większy lęk agresorów, czyli tym większy przełom za rogiem. Bo najciemniej tuż przed świtem.

Kocham Was moi wszyscy tęczowi bliscy i dalecy.