Nie chce jednak mówić o samym coachingu, bo czuję, że zabieram głos bardziej w kontekście rozwoju osobistego w ogóle, którego coaching jest jednym z elementów/narzędzi.

Jak się okazuje jakość, efektywność i rzetelność oferowanych w tym zakresie usług na rynku jest rozległa. Rozciąga się na kontinuum od poziomu groźnie niedobrego do fantastycznie skutecznie-bezpiecznego. Klient często nie wie, na który poziom trafił ani też jak go właściwie rozpoznawać i bezpiecznie wybierać.

Ten poziom „groźnie” zaczyna się dla mnie już wtedy, kiedy rozwój osobisty przedstawiany jest jako piękna droga do wolności bycia sobą w 3, 5 czy 7 prostych krokach. Jako podróż łatwa, przyjemna, wzbogacająca i uwalniająca. Facebook jest pełen takich pseudo-motywacyjnych sformułowań. Szczególnie przełom starego i nowego roku obfituje w takie smaczki.

A droga rozwoju osobistego nie jest prosta. Powiem więcej, ona wcale nie ma być prosta. Jest trudna. Niezależnie od wybranej metody może być bolesna i długa, z przestojami i zmianami trasy. Jest różna, bo my jesteśmy różni. Co więcej, okazuje się, że trud jest niezbędnym elementem podróży w głąb siebie. Czasem wręcz kluczowym. Po prostu trzeba zajrzeć, tam gdzie łatwo nie jest i dopiero wtedy zrozumie się całość, a w konsekwencji możliwa jest zmiana.

I nie chce przez to powiedzieć, że jednocześnie nie może być przyjemnie i wesoło - może. Sama jestem wyznawczynią zdrowego poczucia humoru jako naturalnego narzędzia wspierającego pracę rozwojową. Śmiech, żarty, sarkazm pomagają łapać dystans i na chwile odetchnąć. Lubię żartować. Nawet bardzo.

Tyle tylko, że merytorycznie włącza mi się czerwona lampka, kiedy budujemy upraszczający obraz rozwoju osobistego sprowadzając go do takich chociażby haseł:

„Weź sprawy w swoje ręce. Wszystko zależy tylko od Ciebie”

„Nie porzucaj swoich marzeń. Spełniaj je!”

„Wystarczy wyznaczyć cel a droga sama się ułoży i za nic w świecie się nie poddawaj!”

Romantycznie chcielibyśmy, żeby te hasła wystarczyły, bo byłoby znacznie prościej. Pobudka, kawa, afirmacje - gotowe! I świat jest nasz! To tak nie zadziała. Bo rozwój osobisty nie jest prosty. Nie ma być prosty i to czyni go pięknym.

Takie hasła nie wystarczą. Musi być spełniony jeszcze jeden warunek. One muszą być elementem większej rzetelnej pracy wewnętrznej. Nie mogą być jedynym paliwem, którego używamy do rozwoju, bo jeśli tak to uprzedzam, że to nie pomoże. To trochę jakby powiedzieć osobie przygotowującej się do maratonu: „Dasz radę, wszystko jest tylko w Twojej głowie, spełnij swoje marzenia! Uwierz w siebie” i na tym pozostać w procesie przygotowania do morderczego dystansu 42 km. A oprócz tych haseł:

• żadnych treningów na zwiększających się dystansach
• żadnych podbiegów
• żadnych treningów siłowych
• żadnych diet wspierających proces pozyskiwania energii w trakcie wydłużających się dystansów
• żadnej wiedzy o konieczności i sposobach regeneracji.

Z takim przygotowaniem nie przebiegniemy maratonu albo „przebiegniemy” i zrobimy sobie krzywdę na całe życie.

To nie są trzy kroki albo nawet pięć w weekend. To nie jest szybka poprawa. To jest złożony proces, obfitujący w uniesienia i upadki, poprawy i powroty do starych nawyków, radość i smutek -  i właśnie to czyni dla mnie tę pracę piękną i będącą wyzwaniem. Warto pamiętać, że nie każdy daje sobie radę z taką dynamiką, zarówno jako klient czy coach/trener/terapeuta. To specyficzna ścieżka. Trzeba wiedzieć na co się piszemy.

I chcąc być fair wobec klientów - mówię, że prosto nie będzie. Ale mądrze pokierowany wysiłek może przynieść przepiękne rezultaty. Pytanie tylko, czy jesteś na taką pracę gotowa/y?

Jesteś?