Bo zaczyna się seria pytań logistyczno informacyjnych:

• Co z dziećmi? (jeśli są)
• To przez to, że nie macie dzieci? (jeśli nie ma)
• A dom?
• A kredyt?
• A praca?
• A nazwisko?
• To przez niego?
• Co ona zrobiła?
• Co powiecie podczas Świąt?

A zaraz za tym, następuje sekcja "cennych" refleksji:

• Dawniej się nie rozwodziło.
• Eh… Taki wstyd.
• Jak ja Cię wychowałem.
• Mówiłem, żebyście nie szli na te terapię.
• Wiesz, że do Komunii już nie pójdziesz.
• Poprzewracało się Wam w głowie.
• Jak to wygląda? Co ludzie powiedzą?

I często nie ma nawet przestrzeni, żeby pomiędzy tamto wszystko wcisnąć własnych odpowiedzi:

• Postaramy się, żeby to odczuły jak najmniej.
• Podzielimy się. Finanse nie są najważniejsze.
• My się nadal bardzo szanujemy. Lubimy. Przecież tyle nas łączy.
• Nie, to, że się lubimy nie jest wystarczającym powodem, żeby tkwić w tym.
• Nie, nie poddaliśmy się. Długo pracowaliśmy i budowaliśmy. Odbudowywaliśmy.
• Nie, nie wiemy, co dalej. Wiemy, że tak jak jest dłużej być nie może.
• Próbowaliśmy. Staraliśmy się. Ale nie wyszło.
• Nie ma winnych. Oboje w tym byliśmy.
• Tak, jest nam cholernie smutno, żal, boimy się.

I wiecie co mówią mi najczęściej?
"Wiesz... Nikt nie spytał - Czego potrzebujecie od nas, żeby przez to przejść? Co możemy dla was zrobić?"

Rozwód to ból, to lęk o przyszłość, to żal i rozczarowanie, że jest inaczej niż w marzeniach. A dodatkowo, jeśli rozstanie nie odbywa się w przyjaźni, to emocji jest jeszcze więcej.

Pomagajmy tym, którzy się na niego decydują. Już i tak mają wystarczająco trudno.