Odczuwanie lęku w takiej chwili jest naturalne, adekwatne i właściwe. To, co teraz się dzieje, uruchamia nasze myślenie o przetrwaniu, a to biologicznie mamy zakorzenione głęboko przez matkę ewolucję. Wiecie... lęk to takie cudo, które mówi „nie wiem, boję się”. Ma nam pomóc. Wiem, że może to dziwnie brzmi ale serio. Pomóc się zastanowić, podumać, popatrzeć, co nie działa i co na przyszłość może nie działać. Chodzi o to, żeby tylko nie pęczniał, nie nadmuchiwał się i nie napinał za bardzo. Bo jak się rozrośnie podlewany lękami wszystkich wobec wszystkiego, to sieje panikę a tego nie chcemy. Oj bardzo nie chcemy. Ergo, jak tylko poczujecie teraz lęk, to powiedźcie mu tak:
"O hej! Chmura mówiła, że będziesz. Ja cię szanuję. Witaj tylko się nie panosz za bardzo, bo to ja jednak mimo wszystko tu rządzę. Aha i zrób miejsce na radość, bo zaraz tutaj do nas dołączy miłość."

Bo serio, jak we wszystkich bajkach i filmach, i kreskówkach i komiksach. Dobry bohater/ka, światło, życie, miłość musi być. Żeby zło było widoczne musi się odróżniać od dobra. Ciemność widać, jak nie ma światła. Jak chcemy pozbyć się ciemności, to wystarczy zapalić światło a nie wkurzać się na ciemność. Tyle, że lęk często zajmuje dwa krzesełka. Swoje i to drugie miłości. Więc jak usiądzie dupką na obydwóch to naszym zadaniem jest jako właścicieli krzeseł przesunąć go tylko na swoje. Nawet teraz w obliczu takiej niepewności, potrzebna praca z miłością. Szczególnie teraz. Totalnie teraz. Z miłością ten lęk witajcie.