Mądrzejsi ode mnie wyjaśniają dziś polityczny aspekt potencjalnego statusu mediów w Polsce, też ekonomiczny, też globalny i oczywiście prawny. Ale duchowo to sięgam do ważnych dla mnie książek. I dziś w obliczu sytuacji mediów chwytam się książki "Do szczęścia przez łzy" i czytam tak:
 
"Przyczyną naszego cierpienia rzadziej są okoliczności życiowe, a częściej nasze myśli o nich. Wszystko, przez co przechodzimy, filtrowane jest przez umysł albo pełen miłości, albo strachu. Miłość tworzy wewnętrzny spokój, zaś strach – ból. Z uwagi na fakt, że w naszym świecie dominuje system myślowy odrzucający miłość, znajdujemy się w więzieniu, w którym jesteśmy skazani na cierpienie. Wzniesienie się ponad ten system myślowy jest jedynym sposobem wyzwolenia się z cierpienia. Oczywiście nie powinniśmy wypierać bólu, którego doświadczamy, żyjąc na tym świecie – należy go przetransformować.
 
Myślenie oparte na cudoumysłowości nie tłumi naszych emocji, a raczej je wyzwala, abyśmy mogli umieścić je na drodze do prawdziwego uzdrowienia. Duchowa perspektywa nie wypiera bólu ani żadnego innego aspektu ludzkiego doświadczenia. Jedyne, czemu zaprzecza, to moc, jaką ból ma nad tobą. Ta perspektywa daje ci siłę mimo płynących łez oraz moc do sprawiania cudów, które kryją się poza nimi.
 
Cud zmienia nasze postrzeganie świata, przedzierając się przez zasłonę iluzji trzymającą nas w pułapce bólu i cierpienia. Modlitwa o cud nie jest prośbą o zmianę sytuacji, lecz prośbą o inne spojrzenie na nią. Tylko dzięki spoglądaniu poza iluzję tego świata wzniesiemy się ponad istniejący w nim smutek."
 
Fragment z książki "Do szczęścia przez łzy. Jak pokonać trudne chwile i odnaleźć spokój" Marianne Williamson.