Ja ofkors też mam własne areny i na nich zasuwam, ale spora cześć mojej pracy, to praca w szatni z wami. Przed wyjściem. W przerwach. Po meczach. Siedzimy, gadamy, płaczemy, ćwiczymy, przeklinamy, medytujemy a potem znowu trochę przeklinamy. Spoceni, zmęczeni, świeży, wypoczęci, bezsilni i z siłą. To tam się rozsypujecie i tam też się zbieracie, gdy ja podając kolejne wasze rozsypane części pytam: To jest ci potrzebne czy już nie? A to? A tamto?

Lubię TE szatnie, bo z tych szatni na TE areny wychodzą:

• nauczyciele, którzy po raz pierwszy nagrywają lekcje na YouTube zdobywając serca i umysły nastolatków - love!
• ojcowie, którzy nie boją się pytać swoje nastoletnie dzieciaki, co czują - love!
• menadżerowie, którzy każde spotkanie zespołu rozpoczynają od oddechu i rundki wdzięczności - love!
• matki, które odpuszczają kontrolę nad przebiegiem śniadania i pozwalają rzeczom spadać ze stołu – love!
• kobiety, które patrząc w lustro po raz pierwszy w życiu mówią: oh drogie ciało, tyle lat żyłam bez ciebie. Tyle lat tylko z głową. Od teraz idziemy razem. - love!
• mężczyźni, którzy mają odwagę powiedzieć: kurwa, boję się - love!
• ludzie, którzy choć przez dzień, dwa, trzy po warsztatach bardziej kochają siebie
• ludzie, którzy wybaczają tym, którym wybaczyć nie mogli
• ludzie, którzy wreszcie płaczą ożywiając dolinę łez
• ludzie, którzy już wiedzą jak to jest żyć z sercem.

W Dniu Święta Pracy, która w ujęciu niepartyjnym tylko duchowym sprawia, że mikroświaty rewolucjonizują makroświaty, przypominam nam, że każda taka robota wewnętrzna zmienia nie tylko wewnętrzny świat wasz, ale też i ten zewnętrzny... nasz. A ten świat wokół nas potrzebuje teraz bardziej niż kiedykolwiek rewolucji.

Dziękuję za waszą pracę wewnątrz i na zewnątrz, wy moi rewolucjoniści.

Love,
Pani z szatni