Trzymając się kurczowo starego, robimy coś takiego:

- Ok to wejdę w nową relację, ale tylko na razie jedną nogą, tak na wszelki wypadek, żeby w razie czego mieć jak wrócić.

- To może zacznę szukanie nowej pracy, ale będę to robić tak, żeby jej nie znaleźć.

- Albo zdecydujemy, że pójdę zrobić badania, tyle tylko, że wybiorę termin tak jakoś bezpiecznie na za rok. Niekoniecznie bezpiecznie dla organizmu, ale na pewno bezpiecznie dla mojej konstrukcji psychicznej, która uwielbia status quo i żadnych zmian nie chce.

To odkładanie „śmierci” na później jest bardzo nęcącą wizją. Tyle tylko, że ona nie jest możliwa. Powiem więcej… na dłuższą metę jest niemożliwa do utrzymania. Sama nad tym ubolewam, bo wolałabym, żeby było inaczej. Dlaczego? Bo ja nie lubię umierać. Bo my jako ludzie po prostu boimy się śmierci. Boimy się tego dosłownego umierania, ale też tego metaforycznego. Boimy się porzucać to, co znamy na rzecz nieznanego. Bo skoro się już jakoś ułożyło i ukształtowało, to niech się nie zmienia. Zmiana będzie wymagała ode mnie wysiłku, odwagi i otwartości. Śmierć nas niepokoi, grabi ze „status quo” i nie daje odpowiedzi. Śmierć tylko usuwa pytanie. Choć śmiem twierdzić, że nie usuwa, tylko parafrazuje, bo pytanie i tak do nas wróci, tylko w innym szyku słów. Czyli zamiast pytania „To kiedy zmienisz pracę” przyjdzie „Zajmiesz się zdrowiem?”. Albo „Zmierzysz się z tą traumą?” zamieni na „Tę relację też zaniedbasz?”. Śmierć znajdzie sposób, żeby zadać nam to samo pytanie, bo w szkole życia, żadne z nich nie może zostać bez odpowiedzi...