Liczba lajków pod zdjęciami tego typu wskazuje na dużą popularność takich postów a treść komentarzy może sugerować podziw i zachwyt taką metamorfozą. Mam nawet wrażenie, że teraz na wiosnę ten efekt jeszcze się potęguje. I to nie tylko na naszym rodzimym podwórku ale też na tym zagranicznym.

I tak się zastanawiam, o co chodzi z tym brzuchem?

Rozumiem, że jest w tym zaszyty przekaz o tych wszystkich wartościowych rzeczach, jakimi są siła woli, wytrwałość, umiejętność pracy na odroczonych celach. Bo fakt faktem, żeby schudnąć trzeba się wysilić. A to w innych podziwiamy.

Ale ja bym bardziej podziwiała, gdyby ktoś zamiast płaskim brzuchem, pochwalił się tym, że:

• poprosił o pomoc a nie starał się udawać, że ze wszystkim zawsze da radę sam
• kiedy po raz kolejny na spotkaniu rodzinnym ktoś pyta "No to kiedy te dzieci?" - nie usuwa się w cień poczucia winy tylko mówi co czuje, kiedy ktoś pyta o tak intymne sfery i prosi, żeby tego więcej nie robił
• powiedział mężowi, że potrzebuje więcej czułości w relacji
• gdy wahał się czy wymienić w restauracji jeden składnik na drugi, przypomniał sobie, że ważniejsze od tego, co pomyślą inni jest jego własne zdrowie
• nie przyjmie dodatkowych zadań, który realizacja wykracza poza godziny pracy
• powie wprost bliskiej osobie, że ją kocha i przestanie zakładać, że „ta osoba przecież to wie”.

Tu dopiero jest potrzebna wytrwałość, siła, odwaga, praca na odroczonych efektach…

Więc kusi mnie akcja w stylu „przed i po” ale nie w odniesieniu do wyglądu tylko do zachowań, które odzwierciedlą podróż do bycia bliżej tym, kim tak naprawdę jesteśmy... z płaskim czy innym brzuchem.