Kiedyś to było.
Szefostwo było inne.
Klient był łatwiejszy.
Z nim było lepiej.
Ona była mądrzejsza.
Sprzedaż była szybsza.
Zimy były lepsze.
Zupy cieplejsze.
Buty wygodniejsze.
Ulice szersze.
Mąki smaczniejsze.
Dzieci grzeczniejsze.

I tak w kółko szlifujemy kanciaste krawędzie przeszłości. To naprawdę zacny mechanizm. Osobiście uwielbiam. Bez zewnętrznych substancji spowalnia czas, sznureczkami owija wspomnienia i ściąga na lasso tak blisko nas, że już nic innego się nie mieści. A jak jest dużo przeszłości, to przyszłość nie ma się gdzie płodzić. I tak żyjemy ani teraz, ani potem. Covid zabrał co miał zabrać. Jak powiedział ostatnio w rozmowie Iwo Zmyślony z VUCA Nocą: "Szukamy czegoś, czego nigdzie już nie ma."

Już czas przestać szukać w lasach przeszłości, już czas wyjść z lasu na drogi przyszłości. Co teraz, co dalej, co przed nami. Dlaczego właściwie? Ano dlatego, że nostalgia jest zabójcza dla zespołów, szefów, organizacji. Dla małżeństw, partnerstw i relacji. Dla wnętrza i zewnętrza. To nie oznacza zabójstwa wspomnień. One nadal ważne, potrzebne i dobre. Tyle tylko, żeby nostalgia nie uwięziła nas za kratami tego, co było. Bo tego i tak tam już nie będzie, jakkolwiek nęcąco może nucić swe syrenie pieśni przekonując, że dla nas specjalnie przywoła co było.

Porzucenie tego mechanizmu oznacza konieczność zmierzenia się z prawdą. Prawdą teraźniejszości. A to jest wyzwanie, bo łatwiej wspominać zarysowany obraz przeszłości, niż omawiać rozmazany widok na przyszłość. Nie dajmy się jednak. Zostawmy nostalgię. Zabierzmy ciekawość.