On jest tzw. lustrem. Odbija wewnętrzny stan osób krytykujących. W psychologii to akurat jest dość proste do wyjaśnienia: im głośniejsza i mocniejsza krytyka kogoś na zewnątrz tym dla mnie wyraźniejszy sygnał, że dana osoba wobec siebie samej jest bezlitośnie krytyczna, wyśmiewająca, oceniająca ale ponieważ uświadomienie sobie tego może być dla niej zbyt bolesne i o zgrozo wymagające autorefleksji, to wielu z nas nie zajmuje się swoim wnętrzem tylko krytykuje:

• alpinistów
• piłkarzy
• osoby publiczne
• polityków
• rodzinę
• znajomych
• itd., itd., itd. 

Mówiąc wprost: zamiast pomyśleć nad tym, co w nas samych nas denerwuje i nad czym warto popracować, to ciach przerzucamy ocenę na obiekt/osobę zewnętrzną, bo tak jest kurde (pfff!) chwilowo łatwiej. 

Kiedy krytykujemy postawy, zachowania, emocje innych, to robimy często to dlatego, że patrząc na innych przypominają się nam jakieś nasze potknięcie, porażki, błędy. A zamiast je zaleczyć, „wywalamy” oceny na innych. Tym samym dajemy upust swojej frustracji na pare minut i w dłuższej perspektywie „sprytnie” odwracamy uwagę od swojego wnętrza. A do tego kolektywne napędzanie się na wspólną krytykę pseudo-jednoczy i daje złudne uczucie przynależności. 

Czym innym jest wyciąganie wniosków po przegranych meczach a czym innym wylewanie takiej fali hejtu, ocen, krytyki, prześmiewczych komentarzy. 

Chciałoby się nam wszystkim przypomnieć: 

• wersja duchowa: niech pierwszy rzuci kamień…
• duchowa 2.0: drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz
• i bardziej życiowa: miejmy kurde odwagę popatrzeć najpierw na siebie zanim popatrzymy tym wielkim krytycznym okiem na innych 
• emocjonalna: pfffff!