Myślę, że moja niechęć do czytania brała się z dwóch źródeł:

1. Nie umiałam czytać dla przyjemności, bo mi się wydawało, że przecież tracę czas i siedzenie z książką jest „słabe” i jest dla osób, które mają za dużo czasu. Żyłam takim przekonaniem, że w życiu to trzeba robić, robić, robić. Działać, działać, działać. Nie siedzieć. Nie siedzieć. Nie siedzieć. Nie czytać. Nie czytać. Nie czytać.
2. Poza tym nie lubiłam czytać, bo w mojej głowie każda książka przypominała mi, że tego i tamtego, i jeszcze innego nie wiem. Na dodatek niektórych nie rozumiałam a to przypominało mi o tym, że „jestem głupia”. A kiedy takie myśli lądowały na grunt niskiego poczucia własnej wartości, to wolałam ich nie dotykać, bo po co dowiadywać się z każdej strony, że jestem beznadziejna.

Dziś jestem o tyle mądrzejsza, że wiem, że głupia to nie jestem :) Większość książek nawet rozumiem i czuję. Wielu też nie rozumiem (dlaczego ktoś je napisał albo co jest ich przekazem) ale już nie umieram od tego. Uff.

Czytam dla przyjemności :) i czytam dla pracy, i czytam dla siebie. No generalnie czytam. W dobie wszystkiego szybkiego i kompaktowego, czytanie w trybie „slow” i czytanie dłuższych książek jest jakimś skarbem, którego nie chcę zgubić. 
Do tego stopnia nie chcę zgubić, że stworzyłam grupę na fb, w której co miesiąc polecam coś co czuję, że po prostu #trzaczytać. Zapraszam :)