Lęk to taki przyjaciel ewolucji, chce nas chronić, więc w sumie można mu nawet być wdzięcznym. Co ciekawe, im więcej integracji lęku, tym mniejsza jego siła. I każdy ma w innym miejscu próg tolerancji na lęk, a na dodatek w innych obszarach. Na bank macie w pracy, kogoś kto się boi mówić na forum po angielsku i kogoś, kto w ogóle się tego nie boi. Kogoś, kto boi się powiedzieć, że chce odejść i kogoś, kto nie ma z tym problemu. Kogoś, kto boi się spełnić najskrytsze marzenie i kogoś, kto mówi o tym na prawo i lewo.  

Każdy ma inaczej i każdy ma lęk w innym miejscu położny. Szanujmy nie tylko lęk, ale i to miejsce. Dla kogoś coś może być jak Mount Everest, choć wydaje się dla innych kretowiskiem.  

Na warsztatach mam osoby, które boją się przeróżnych rzeczy, bo lęk jest subiektywny. Boimy się nagości, otwartości, sukcesu, ciszy, samotności, tłoku itd., itd., itd.  

Kluczem do bycia z lękiem, jest akceptacja. Akceptacja go w sobie i w innych.  
Pamiętajcie o tym jutro mijając ludzi… każdy się czegoś boi.