Wiecie, że w meksykańskiej tradycji istnieje coś takiego w sumie podobnego do naszego, jak „Dzień tych, którzy nie żyją” (Día de Muertos). To dzień radości, lekkości, kolorów - częstowania zmarłych ich ulubionym jedzeniem, napojami, muzyką. To święto jasne i wesołe. A na dodatek, co ekstremalnie ciekawe, to święto, które widzi śmierć jako potrójną. 

Mówi się tam, że człowiek umiera trzy razy i ta trzecia śmierć jest tą najgorszą, bo:

• pierwsza śmierć to ta fizyczna, cielesna
• druga to ta, kiedy ciało zmienia się w popiół
• trzecia, to ta, kiedy zapominają o zmarłych najbliżsi.

Chodzi o to, że dopóki pamięta się o zmarłych, to ta trzecia śmierć się nie wydarza. Czyli zmarli żyją. 1 listopada pisałam o tym, że możemy mieć niebo na ziemi a dziś napiszę, że możemy dać kawałek nieba zmarłym. 

I teraz wracam do tego Freddiego i jego śmierci. Złożone i niełatwe losy jako człowieka, jako artysty, jako wokalisty. Geniusz, który w muzyce odnalazł siebie. Geniusz, który jak nikt inny na Live Aid pociągnął za sobą tysiące ludzi, co do dziś pozostaje niedoścignioną lekcją "pracy" z tłumem. Geniusz, który urodził się w czasach, kiedy odwaga odkrywania swojej orientacji seksualnej naznaczona była wstydem. Geniusz, który szukając miłości, gubił się i odnajdywał. Geniusz, który choć minęło tyle lat żyje, w moim sercu i paru innych. Geniusz. 

Rozmyślam teraz dużo o pasji i kosztach, końcach i początkach, o życiu i śmierci, o niebie i piekle i wiecie co… chyba marzy mi się, żebym nigdy nie zaznała tej trzeciej śmierci. Właściwie to życzę nam wszystkim, oby nikt nigdy nie umarł po raz trzeci.