Niejedna głowa się o to rozbiła i niejedno serce pokiereszowało. Jedna mądra głowa pisze tak na przykład:

„Ludzie często próbują żyć na opak – chcą mieć więcej rzeczy, więcej pieniędzy, by robić to, co pragną robić, i poczuć, że są szczęśliwi. Jednak rezultaty są odwrotne do zamierzonych. Trzeba najpierw być tym, kim się naprawdę jest, robić to, co się chce, by mieć to, co chciałoby się mieć.” Margaret Young

Tyle, że żeby stać się tym, kim się naprawdę jest, to mam wrażenie, że trzeba zrobić dwa kroki:
Krok 1: aby dowiedzieć się kim jesteś, trzeba najpierw zapomnieć kim kazano Ci być.
Krok 0: bo właściwie to ciut wcześniej trzeba odkryć, kim kazano nam być, żeby wiedzieć, co właściwie zapominać.

I chodzimy potem z tymi pytaniami różnej szczegółowości, raz po raz je zagłuszając a to innym razem się w nie wsłuchując:

• No bo czy ja na serio lubię te sobotnie grille na działce?
• Albo rowerowe wycieczki niedzielne?
• A że może ja jednak nie lubię mieszkać na wsi?
• Czy radość mam z czytania książek?
• A może wcale nie lubię etatów?
• A gdyby jednak było tak, że ja wolę kobiety od mężczyzn?
• Zbudowałam dom za rogiem, bo „tak wyszło”, czy tak chciałam?
• A ta wiara to moja czy nie moja?
• Albo ten związek to dla mnie czy dla rodziców?
• A lekarzem zostałem, bo chciałem czy oni chcieli?
• Czy może ja wcale nie chcę do końca życia prowadzić cudzych ksiąg przychodów i rozchodów?

I tak dalej sześćset pięćdziesiąt dwa tysiące razy zadajemy sobie te pytania, zaledwie co któreś z odwagą obdarzając odpowiedzią.

Ale przychodzi taki moment życiowej lawiny pytań i wtedy jak grom z jasnego nieba (dziś w Wawie to dosłownie tak jest burzowo) spada na nas myśl, że część nas w nas jest nie nasza - trzeba tylko mieć odwagę odkryć która...