Czyli taki dzień, w którym przypomina się nam, żeby zamiast wojen - królowała życzliwość. Pokój - ten wewnętrzny i zewnętrzny. 

No to myślę i rozmyślam na koniec dnia z dupką na sofie najpierw takimi grubymi kategoriami. Po myśleniu szukam w sieci i co czytam:

„Do dnia dzisiejszego wyliczono, że po 1945 r. miało miejsce około 2,5 tys. większych konfliktów zarówno międzypaństwowych - czyli działania zbrojne podejmowane przez jedno państwo przeciwko drugiemu, jak i konfliktów wewnętrznych, które były inspirowane z zewnątrz, a często prowadziły do wojen domowych.”

Dwa i pół tysiąca. Dużo? Mało? Bez sensu? Czy z sensem? Tak czy śmak wcale mnie to nie dziwi. Natura ludzka to światło i cień. Dobro i zło. Jak w tej przypowieści o wilkach: dobrym i złym. Żyje ten którego karmisz. I będę jak bumerang wracać do hipotezy, że to co w środku, to na zewnątrz. Że pomaganie Syrii, Ukrainie, Czeczeni, Algierii, Rwandzie ma sens. Bo pomaganie ma sens zawsze. I jednocześnie oprócz globalnych wojen mamy te lokalne. W domu. W szkole. We własnym kurna sercu nawet. 

Toczymy wojny każdego dnia:

• Czyli jak mnie dziś jadącą na rowerze kierowcy samochodów puścili, to wojnę wygrała życzliwość.
• A kiedy pani szturcha wózkiem w sklepie, żebym (chyba?) przesuwała się do kasy szybciej to wygrywa... wojna. 
• Albo kiedy zagaduję 7 latka, że mu klucz wisi z plecaka na sznurku i boję się że zgubi na co on z uśmiechem odpowiada, że nie zgubi, a co więcej to tak lubi jak dynda i dzwoni po schodach. Wygrywa życzliwość.
• Kiedy się wkurzam ostro na siebie za niedopilnowanie kurierskiej przesyłki to wygrywa wojna.
• Itd. Itd. Itd. 

Wojna. Pokój. Wojna. Pokój. Wojna. Pokój. 

Nie mam puenty. Mam marzenie. Chciałabym, żeby zawsze wygrywała życzliwość ale to chyba naiwne, bo co tu daleko szukać, we mnie dziś wygrało kilka wojen.