Budowanie świadomości to jedyna droga do wolności i nie obarczania kolejnych pokoleń naszymi sprawami. Choć nie ma co ukrywać… i tak im coś damy. Chodzi o to, żeby dać możliwie jak najmniej tego uwikłanego i nieświadomego. Bo każde pokolenie ma jakąś walkę do stoczenia, wiec nasze dzieci też będą miały swoją drogę do przejścia. Ale niech idą własną a nie naszą.

W tej książce znajduje się też wywiad ze mną, w którym Joanna pyta mnie tak:

J.F.: To właśnie w tamtym okresie panowała silna presja, aby nie zadawać pytań, niczego nie kwestionować. Nauczyciele powtarzali uczniom: „nie jesteś tu od zadawania pytań”, „nie jesteś tu od myślenia”. W ten sposób chciano wypierać jakiekolwiek wątpliwości.

J.Ch.: Gdy mówiłaś, zdałam sobie sprawę z tego, że wyrażenie wątpliwości, kwestionowanie, pytanie dzisiaj zaczyna być już nie tylko akceptowaną częścią naszej rzeczywistości, ale może nawet pożądaną, bo świadczy o ciekawości i chęci rozwoju. Ale wtedy wyrażenie wątpliwości, na przykład politycznych, zagrażało życiu mojemu albo mojej rodziny, nawet fizycznie nie można było opuszczać kraju, co nie dawało szans na poszerzenie perspektyw, sprawdzenie, jak żyją inni. U nas wszyscy żyli tak samo... szaro. Dlatego tamci dorośli musieli wkładać wiele wysiłku w stłumienie w sobie różnych emocji i naturalnego wewnętrznego głosu, który czasem podpowiadał im, że jednak coś tu jest nie tak, że to, co się dzieje, nie jest okej.

Książkę kupujcie i czytajcie.