Ostatnie trzy lata zawirowały rynkiem szkoleniowym i skierowały jego oko na człowieka jeszcze bardziej niż wcześniej. Jednym z najczęstszych moich wykładów ostatnich miesięcy to: "Psychologiczne kompetencje przyszłości" czyli jak przygotować się na to, na co przygotować się nie da. Pandemia, wojna a w międzyczasie śluby, rozwody, choroby, wyzdrowienia, narodziny, śmierć, awanse, zwolnienia… słowem: życie.

Część zdarzeń witamy z radością, część z oporem a część z błogosławionym mechanizmem wyparcia, żeby tylko jakoś dać radę. I dajemy, tylko czasem koszty są olbrzymie. Pytanie brzmi: jak rozwijać siebie, żeby być psychologicznie elastycznym, zwinnym, sprawnym, żeby niezależnie od tego, co się pojawi na drodze, zatrzymać się a potem iść dalej, potknąć się i stanąć w równowadze, przewrócić się i wstać?

Najpiękniejszym a jednocześnie najtrudniejszym wykładem tegorocznego sezonu był wykład, który prowadziłam o poranku 24 lutego. Zaplanowany był jeden temat, ale świat tego dnia sprawił, że szybko zmieniliśmy kurs. Ponad 100 pracowników jednej z firm, z którymi się wtedy spotkałam, dryfowało pomiędzy: szokiem, niedowierzaniem, paniką, smutkiem i lękiem. W szkole trenerskiej nie uczyli tego, jak prowadzić szkolenia w dniu wybuchu wojny, więc jedyne o co mogłam się oprzeć to serce i intuicja. Nie zawiodły. Wszędzie pracują ludzie, którzy się cieszą, smucą, złoszczą, boją, czują ukojenie i nadzieję, którzy pragną miłości i spokoju, choć wielu z nich nigdy tego tak nie nazwie. Ten dzień odarł nas z wiary w ludzkość i jednocześnie otoczył kocem nadziei, bo ludzi dobrej woli jest WIĘCEJ. Mija ponad 100 dni tej bezsensownej wojny i mimo wszystko, nie przestaję w to, o czym śpiewał Niemen wierzyć. Wy też nie przestańcie.