Mam ten przywilej, że mogę to robić w mediach społecznościowych i innych mediach, co oznacza, że ten głos idzie dalej, szerzej i mam nadzieję mocniej. Madeleine Albright kiedyś powiedziała:

Długo mi zajęło rozwinięcie własnego głosu ale teraz od kiedy go mam, już nie będę milczeć.

Ja idąc tym tropem zabiorę dziś dwugłos - jako kobieta i psycholog.

To najpierw kobieta:
Każdy z nas ma jakąś swoją ścieżkę rozwoju seksualności. Moja, jak sobie dzisiaj na nią patrzę, pozostawiała wiele przestrzeni na poprawki, korekcje i zmiany. Sposób w jaki otaczały mnie w moim otoczeniu, w szkole, na katechezie, kościele przekonania na temat seksu, seksualności a już szczególnie seksualności kobiecej sprawia, że chce mi się dziś przeklinać i to słowami, które tworzę z połączenia wielu przekleństw, jakbym chciała podnieść ich poziom mocy. Budzą się we mnie emocje na te wspomnienia, ale też pozwalam działać mojemu szanownemu wnioskującemu zacnie mózgowi. Bo z poziomu mózgowego ja wiem, że te karykatury przekonań i hybrydy soczewek, przez które kazano mi/innym dziewczynkom patrzeć na to, czym jest seks i czym jest ciało ludzie, miały swoje źródło w ograniczonej wiedzy. Na fundamencie braku świadomości i solidnej edukacji seksualnej stawiano nam domy, w których zaczęłyśmy mieszkać wierząc, że każdy taki ma. Domy w których ciała są złem, seks jest zagrożeniem a potrzeby z nim związane prowadzą do zatracenia. Brak zaufania do swojego ciała i ciał innych osób, unosił się jak jesienna mgła. Wiem ile lat mi zajęło odkręcanie tego wszystkiego, czym przesiąkłam i jaki wpływ to miało na moje dojrzewanie i budowanie relacji nie tylko ze swoim ciałem ale też z ciałami innych osób. Bliskość, miłość i seks mają potężny potencjał tworzenia i równie wielki niszczenia. Budowania i rujnowania. Wszystko zależy od źródła. A źródło jeśli jest skażone to zatruwa całą rzekę. Rzekę relacji, które tworzymy od młodości do starości. Więc ta cała akcja z ustawą dotyczącą edukacji seksualnej sprawia, że milczeć nie wolno.

A teraz psycholog:
Perspektywa psychologa właściwie jest taka sama jak ta wyżej tylko pomnożona przez ostatnie 6 lat mojej pracy z tematyką wstydu i dostępu do setek, jeśli nie tysięcy, waszych historii, które wysłuchałam. Muszę powiedzieć, że czasem łapie mnie taki dość klasyczny wkurw na to, co się Wam przydarzało ale czasem to... wpadam w furię, słysząc te kręte ścieżki, przez które wcale nie musiały te osoby iść, gdyby nie to źródło….. Apffff!

Ergo. Więc. Co z tego. Co dalej? Dwie myśli.
Jedna: systemowa - tam potrzebna aktywność, protesty, podpisy, wspólne działanie itp.
Druga: indywidualna, wewnętrzna, nasza. Nie dajcie, nie dajmy sobie zbudować domów, w których zamieszka brak świadomości, lęk i strach, manipulacja i krótkowzroczność. Budujmy swoje własne piękne domy przekonań, myśli i refleksji, bo wolność mieszka w domu, który mu jej sami zbudujemy. Nie oni.