Dla mnie samo wystąpienie to wyzwanie a do tego ta tematyka… Wstyd, o którym często opowiadam na forum, tylko pomnaża się w obliczu setki osób wpatrzonych w moją twarz i serce. Odsłonięcie prowadzi do bliskości, którą odczuwam od was po wystąpieniach i jednocześnie godzę się z tym, że pokazuję najbardziej czułe moje punkty, w które można z łatwością oddać cios.

I wiecie… to nie musi być wykład, bo tak samo jest w relacji jeden na jeden. Kiedy opuszczamy zbroję i pokazujemy czuły nasz środek, to automatycznie dajemy szansę bliskości, miłości i radości i w tej samej sekundzie podpisujemy zgodę na potencjalny ból.

Nie ma innej drogi. W skrócie „deal” jest taki: jeśli chcesz więcej w swoim życiu tego, co piękne, to bierzesz w pakiecie też to, co trudne i bolesne.

Brzmi jak frazes. Brzmi banalnie. Być może - tyle tylko, że z jakiegoś powodu uwikłaliśmy się w myśl, że piękny kolorowy świat, pełny sytości i perfekcji nie robi miejsca na ból. Ból nie jest sexy a jego odczuwanie jest "jedynie świadectwem tego, że coś jest z nami nie tak", bo przecież wszyscy na fesjbuku, w reklamach i filmach tacy piękni i szczęśliwi.

A ból jest przecież elementem tego żywota naszego. Kropka. Dostajemy w promocji na całe życie w różnych momentach: 

• radość i smutek
• szczęście i rozpacz
• miłość i pęknięte serce
• kreatywność i pustka.

Odsłanianie się choć groźne jest piękne a korzyści przewyższają koszty. I choć czasem mam ochotę o tym zapomnieć albo wrzeszczeć, że wcale tak nie jest i wcale ale to wcale się na to nie zgadzam, to jak już opadną emocje, pokornie chylę głowę i myślę: no może... no może coś w tym jest.