Jedna z nich, to kraina zwana kompetencją, wiedzą, informacją. Ten zawód przestaje być o wiedzeniu więcej, bo i tak najwięcej wie i będzie wiedział google. Ten zawód zaczyna być o czymś zupełnie innym. Nie o wiedzy tylko o byciu, o towarzyszeniu, o wspieraniu, o docenianiu, o szczerości, o otwartości, o kontenerowaniu emocji. Tyle tylko…, że żeby te jakości tworzyć, to trzeba je najpierw mieć albo przynajmniej miewać w sobie. Żeby towarzyszyć innym, trzeba umieć towarzyszyć sobie. Żeby wspierać innych, trzeba potrafić dać to wsparcie sobie. To przestaje być o wiedzy. Zaczyna być o nas. O nas ludziach. Rodzi się przy tym wiele wyzwań. Jedno z nich dotyka głęboko. Tożsamości.

Jeśli ja definiuję swoją wartość tylko przez to, co wiem, to marna moja przyszłość. Gdybym tylko myślała, że jestem wartościowym trenera, bo mam wiedzę o wstydzie, to byłaby to trudna droga, bo wiedzę o wstydzie możecie mieć wszyscy od zaraz. Trzeba tylko trochę czasu na książki, filmy, wykłady, trochę pieniędzy na podróże szkoleniowe do USA, trochę energii i poświęcenia czasu z bliskimi dedykowanego na naukę. Więc dostęp do wiedzy ma potencjalnie każdy z Was. Bo wiedza to jedynie plotka do momentu aż nie stanie się częścią nas. Aż nie stanie się naszą codzienną praktyką.

To, co sprawia, że nauczyciel, psycholog, pedagog, opiekun świetlicy jest na wagę złota to... powoli przestaje być wiedza, a zaczyna być bezpieczna przestrzeń rozwoju, którą mogą tworzyć. Wartością staje się bycie z …. Wartością jest czas. Wartością jest przestrzeń.

Zawód nauczyciela zaczyna być o byciu z nimi na sali warsztatowej czy lekcyjnej. Bo wiedza to plotka…